KONUŞMAK KOLAYDIR, SUSMAKTIR ZOR OLAN...

Doğarken konuşan insan, susmayı bazen koskoca bir ömür içerisinde öğrenmekte zorlanır,. Oysa susmaktır değerli olan. Ne çok gereksiz lakırdıyla başımızı ağrıtırız, başımızı ağrıtırlar. Nerede nasıl konuşacağını bilmemek insanın başını derde sokar. Durduk yere belaya yol açar.

Yerinde ve gerektiğinde konuşmak nasıl insanın hayatını kolaylaştırırsa, iletişimde yerli yersiz ve gereksiz konuşmalar ileride yaşanacak problemlere davetiye çıkarmaktadır. Biz bu tip insanlara patavatsız deriz. Başka milletlerde başka isimlerle adlandırılırlar. Neticede hangi toplumda olursak olalım, nerede yaşıyor olursak olalım bu tarz insanlar sevilmezler.

Yıllar önce bir edebiyat öğretmenim vardı. Kadın bir konuya takılır yahut şevke gelir şiir okur o günkü ders programını bitiremezdi. Siyasi konulara dalmaktan, hangi öğrenci hangi görüşten diye gereksiz bir araştırmaya girmekten hoşlanırdı. Ne kadar yaşamanın, her şeyin pahalı olduğunu bilirdik lakin Ahmet Arifi öğrenmemiştik. Bizlerin üniversiteye hazırlanıyor olmasını falan önemsediğini şimdilerde düşünmüyorum. O zamanlarda da bizim devrin çocukları ben haklarını arayamazlardı da zaten...

Tüm edebiyat derslerimiz zamanla, boşuna geçen anlamsız bir zaman dilimi içerisinde tembel öğrencilerin mutlu, çalışkan olanların ise kaygıyla bitirmiş olduğu dersler yığını haline dönüşüvermişti. Tam bir sene boyunca kendim kitaplardan çalışarak konuları tamamlamaya çalışmıştım. Üniversitede edebiyat bölümünü seçenlerin durumunu düşünmek bile istemiyorum.

Bir gün bana neden fazla konuşmadığımı sordu. O dönemlerde gençlik diyelim, toyluk diyelim. Artık siz ne derseniz deyin: “sizden fırsat kalmıyor hocam” diyememiştim. Sınıfta hiç bir öğrencisinin kabiliyetini, hayallerini bilmeden öğretmen olmanın nasıl da acınası bir hal olduğunu öğretmenlik yaptığım yıllarda anladım. Çocukların ruhundan anlamayanlar çocukları sevmeyenler lütfen öğretmenlik yapmasınlar. Yıllar içerisinde müfredatın hemen hemen her yıl değiştiğini tek değişmeyenin öğretmen öğrenci arasındaki güçlü bağ olduğunu çözümledim.

Konuşan derdini iyi kötü anlatabiliyor. Bizler susanların anlatamadıklarına odaklanmalıyız. Lise öğrencilerinde intihar vakalarını son beş senede en yüksek istatistiklere ulaşmış durumda. Ailelerde çocuklarla iletişim sıfıra düşmüş durumda. Uyuşturucu gibi maddelerin kullanımı, kopuk insan ilişkileri ve yetersiz iletişim halindeki bireylerde çok daha fazla olduğu gözleniyor. Bunları ben demiyorum, maalesef ki istatistikler diyor. Araştırma verileri söylüyor. Daha güzel şeylerden bahsetseydik keşke ama durum ortada...

Susmak zordur. Susuyorsa bir insan orada problem vardır. Yahut senden fırsat kalmıyordur konuşmaya. Susmayı zaman içerisinde yaşadıklarıyla öğrenmiştir. Duygu körü gibi sadece ben diyen ve ezberlediği bir kaç kelimeyle papağan gibi kendi doğrularını anlatan insanları dinlemekten artık hoşlanmıyoruz. Gözlerinle konuşabiliyor ve gözlerinden anlayabiliyorsan bir insanı maharetlisin. Gözlerini kapatıp ağzını açıyorsan bu çokta mucizevi bir davranış olmasa gerek...Sevgiyle kalın....