İLK TAŞI GÜNAHSIZ OLANINIZ ATSIN!

Hz. İsa eğildi yere ve bir daire çizdi parmağıyla. O daire birdenbire Allah’ın kudretiyle aynaya dönüştü. Ve o aynaya bakan her kimse geçmişte yapmış olduğu kötülükleri gördü, işlediği günahlarıyla yüzleştiler. Hz. İsa yerden doğruldu ve halkına “kadını bırakın” dedi. Kadını bırakan insan topluluğuna “ilk taşı günahsız olanınız atsın” dedi. Kimse taşı atamaz hale geldi ve kadın da böylelikle kurtuldu taşlanmaktan…

Bu kıssadan sonra bizler aynalarımıza dönüp de kendi suretimize bakabiliyor muyuz? Hangimizin günahı diğerinden daha büyük olabilir. Hangimiz daha masumuz peki? Birilerini yargılarken kendimizin tertemiz olduğuna ne kadar inanıyoruz? Sahi kimler günahsız?

İnsan hatalarıyla var ve günahlarıyla insan. Affedilmeyi isteyerek ve pişman olarak insanlığın gereklerini yerine getirecektir. Üstün değiliz hiçbirimiz diğerinden. Üstün özelliklerimiz var ama mükemmellik sadece ona mahsus…

Güçlü olan güçlü görünen sınırsız iktidara sahip olmamalı. Güçsüz olan ise her türlü haktan mahrum bırakılmamalı. Yakınımıza bakalım ellerinde taşlarıyla bekleyenlere. İlk taşı atmak için, içten içe yanıp tutuşanlara. Oysa affetmek yahut yargılamak sadece ona mahsus…

Kimse kendi ayıbıyla yüzleşmek istemiyor. Herkes mükemmel ve hatasız olduğunun iddiasının peşine düşmüş. Belki de çağın hastalığı olmaya başladı; kendini üstün görmek. Başkalarının ayıbının peşinde dolanıyor da insanoğlu ben ne yaptım diyemiyor. Oysa her şeyi en doğru şekilde bilmek ve görmek ona mahsus…

Biliyorum şu ortamda, böyle bir sosyal erozyonun içerisinde kimse kabul etmeyecektir yazdıklarımı. Hz. İsa’nın kavmi kadar da cesur değiliz günahlarımızı kabul etmekte. Herkes haklı ve herkes mükemmel. Kendi günahlarını örtmek için ellerinde taşla gezenler var artık çevremizde…

Taraf tutanlar ve bir yerlere kendini bağlayarak kendi mevcudiyetini korumaya çalışma anlayışı hep var olacak. Haklı olmak değil haksız olmamak derdinde insanlar. Beyaz değiliz oysa hepimizin mayasında siyah çamur var. Ağlayarak geldiğimiz dünyada yüzümüzün gülmesi temennisini içimizde taşıyoruz. Oysa doğurmamak ve doğurulmamak ona mahsus…

Bu devirde yaşasaydı Hz. İsa, sorun çözme niyetinde olmayan insanları görür ve kendilerinden başkasını sevemeyen insanlardan utanırdı sanırım. Çoğunluğun nasıl tek bir insanı kurban seçtiğini görür ve insanların vicdansızlığına şahitlik ederdi. Sonsuz adalet kimseden beklemiyorum. İnsanlar çıkarına göre savrulur. Lakin üstüne basarak kendinizi akladığınız insanların vebali yakanızı bırakmayacak. Adil olmak da ona mahsus…

Ayeti kerime de şöyle diyordu ; “Hüzne kapılmayın. Çünkü Allah adildir. Kimsenin ahını, kimseye bırakmaz.” Ali İmran Suresi…

Sevgiyle kalın…