Yaşadığın Bir Facia Sana Ne Kazandırabilir?

Olayları büyük faciaları doğal afetleri büyük kazaları toplumsal travmaları kimse sevmez. Çok yakınlarda yaşadık malum, Çanakkale'de çok büyük bir yangın, yangın demek yanlış olur şehir yandı ve bitti. Bir şey dikkatimi çekti; bu yaşadığımız olayın hiçbir artısı olamaz muhakkak ama bir şeyi fark etmemize, bir konuda aymamıza sebep oldu. Acının evrensel olduğu...

Özellikle böyle toplumsal acıların, kitleleri etkileyen, kitleleri ilgilendiren, büyük toplumları ilgilendiren acıların ya da anıların ya da travmatik mevzuların insanları nasıl etkilediğini; insanları nasıl travmaya sürüklediğini, acılarını nasıl paylaşmak istediklerini, korkularına, paniklerine, kök salamamak, kaybetme korkusu, ölme korkusu, sevdiklerine zarar gelme korkusu gibi bir sürü korkuyu buna ekleyebilirsiniz. Bunun üzerine hala insanların atladığı ama benim çevremde gördüğüm çoğu kişinin atlamadığı bir tek şey dikkatimi çekti; telefonunuz kaç kere çaldı, sosyal medyanızda kaç tane "geçmiş olsun, çok üzgünüm, var mı yapabileceğim bir şey, her şey yolunda mı?" mesajlarının gelmesi.. Bir tek şey çok dikkat çekti, çevremde de birçok kişinin bunu beklediğini fark ettim ki o da bu.

Aslında bir şey yapabileceğinden değil, zaten başka şehirde hatta başka ülkede. Ama diyorum ya acı evrensel. Bir yerde senin sevdiğin, önem verdiğin, ya da değer verdiğin birinin sıkıntıda olduğunu, acı çektiğini biliyorsan artık bilmek sorumluluktu ya hani. Artık biliyorsun ve artık bu acıdan da sorumlusun. Ne yapabilirsin, en çok elinden ne gelir? Sadece geçmiş olsun, bir. İki, iyi misin? Üç, üzüldüysen çok üzüldüm. Dört, yapabileceğim bir şey var mı? Beş, siz de bir hasar var mı ya da orada, sende ve sevdiklerinde bir hasar var mı? Ya bu kadar basit ve bunu özellikle şimdi sosyal medyanın avantajını da kullanarak ya da mail dersiniz, görüntülü telefon dersiniz.

Bugün bana Amerika’dan bir öğrencim, danışanım ya da bir arkadaşım geçmiş olsun mesajı yazabiliyorsa, ki Amerika'dan, başka bir kıtadan, demek ki artık uzaklar yakın. O zaman acılar da yakın, acılar da paylaşılabilir. Acılar da duyumsanabilir. Bunun için neye ihtiyaç var, ruha ihtiyaç var.

Senin için empatik olmaya ihtiyaç var, bunun için vicdana ihtiyaç var, bunun için inanırsınız inanmazsınız bir inanca ihtiyaç var, Allah deyin; Rab deyin, Tanrı deyin, kozmik evren deyin, kozmik bilinç deyin, ne derseniz deyin ama inandığınız bir şeyden kaynaklı bir derdiniz oldu, bir probleminiz oldu, sevdiğinizin acı çektiğini gördünüz, burada duyarsız kalmak gerçekten kör olmak, sağır olmak, duymamak.

"Ben ve benim acı yakınımda acı yok zaten, ben ve çevremde olduğunda ben bu görevi üstlenirim, bu misyonu sırtlanırım" demek o kadar acı, o kadar üzücü ki. Kiminle ve kiminle konuştuysam şunu söyledi; " telefonum susmadı, bütün gün arayanlar sende bir şey var mı, sizde bir şey var mı?" Bazıları da şunu söyledi; "akrabalarım dahi sormadı." Ulusal kanala düşmüş bir haber, akrabalarım veya sosyal medyadan durumu gören akrabalarım bile sormadı.. İyi misin? bu kadar.

Geçmiş olsun, çok üzgünüm bak bu kadar basit aslında. Ne oldu? Ama bir düğün olsa gelirler, bir eğlence olsa gelirler, bir yere davet olsa gelirler, hele siz davet edin ve ekonomik olarak ben senden hiçbir şey beklemiyorum deyin gelirler.

İşte burada Tam da burada benim farkındalığım şahsen şu oldu; herkesin karnesini, özellikle de çevremdeki eşim, dostum arkadaşlarımın, hatta akrabalarımın karnesini tekrar düzenledim. Notlarını tekrar dağıttım. Var olan karneleri sildim ve notlarını tekrar dağıttım. Bazen tek beklediğiniz bir geçmiş olsun, çok üzgünüm, çok üzüldüm, sen iyi misin, sen nasılsın? Büyük acıların muhakkak ki artısı yok ama farkındalık kazanmanız, süreci; kendimizi değerlendirmemiz için iyi fırsatlar bence.

Sadece gözlem yeteneğinizi arttırın. Tavsiye ederim. İyi bir eleme yapın böyle zamanlarda. Çünkü acınızı görmeyen, acınıza değer vermeyen, acınızı fark etmeyen herkes mutluluğunuzu sizinle paylaşmayı hak etmiyor demektir.

Sevgilerimle... Hepimize geçmiş olsun.